Wybiórczo

Zbigniew Ziobro przygotowuje ustawę, która da mu narzędzia do likwidacji prywatnych firm lub przejęcia nad nimi kontroli. Środków tych będzie też mógł użyć przeciw fundacjom, stowarzyszeniom, partiom politycznym.

Zapowiedzi Mateusza Morawieckiego - od roku premiera, a wcześniej wicepremiera odpowiedzialnego za politykę gospodarczą - całkowicie rozmijają się z rzeczywistością. Jego pomysły dotyczące wielkich inwestycji w wybrane przez rząd dziedziny pozostają na papierze. I całe szczęście. Gdyby premier wbrew ostrzeżeniom ekonomistów chciał je wprowadzić w życie, doprowadziłby do finansowej katastrofy. Wygląda na to, że plan, który przedstawił prezesowi PiS służył tylko do zdobycia  przez Morawieckiego silnej pozycji w PiS i stanowiska szefa rządu.

Za rządów PO-PSL zarząd PKP przeprowadził głęboką restrukturyzację spółki. Kilka spółek zależnych zostało sprywatyzowanych, a uzyskane pieniądze i oszczędności pozwoliły zlikwidować wielomiliardowy dług, zakupić nowoczesny tabor, wyremontować dworce i odwrócić 20-letni trend odwrotu ludzi od kolei. Po przejęciu władzy przez PiS w PKP i jej spółkach dzieje się coraz gorzej.

Morawiecki z jednej strony przyznaje dotacje zagranicznym korporacjom, by inwestowały w Polsce, a z drugiej mówi o zagranicznym kapitale tak, jak propaganda w czasach komunistycznych.

25 maja 2018 r. średnia cena megawatogodziny energii elektrycznej w kontraktach blokowych na Towarowej Giełdzie Energii w Warszawie wynosiła 235,18 zł (54,6 euro). Od początku stycznia ceny wzrosły o ponad 50 proc., a od maja 2017 r. o 60 proc. Na giełdzie EPEX SPOT, która obsługuje rynki energii dnia następnego ośmiu krajów Europy Zachodniej, w tym Niemiec reprezentujące 50 proc. europejskiego zużycia energii elektrycznej, średnia cena 25 maja wynosiła 42,78 euro. Wzrost cen energii w handlu hurtowym w Polsce to skutek czynników obiektywnych (wzrostu cen nośników energii i świadectw uprawniających do emisji CO2), zjawisk zachodzących w otoczeniu Polski, na które nie mamy wpływu oraz polityki rządu PiS. 

Im bardziej propaganda PRL zohydzała Polskę międzywojenną, tym chętniej Polacy rozpamiętywali jej sukcesy gospodarcze, wspominali mocnego złotego, budowę portu w Gdyni, wicepremiera Eugeniusza Kwiatkowskiego i jego wielkie inwestycje. Mity dotyczące II Rzeczpospolitej pokutują do dziś, stanowiąc inspirację dla polityków rządu Prawa i Sprawiedliwości. Warto je skonfrontować z rzeczywistością. Polska, inaczej niż Czechosłowacja i Węgry nie poprawiła w dwudziestoleciu międzywojennym swej pozycji gospodarczej, a przyczyną był nadmierny etatyzm, powodujący marnowanie kapitału i krępujący wolną przedsiębiorczość.

28 maja 1873 r. New York Times opublikował artykuł zatytułowany „Białe słonie", który zaczyna się od następującej historii: „Kiedy syjamski despota ma pretensje do któregoś ze swoich poddanych i zamierza go zrujnować, nie konfiskuje mu własności. Przeciwnie – robi mu prezent. Posyła pięknego i zdrowego białego słonia. Nieszczęsny obdarowany od razu wie, że jego los jest przesądzony. Wie, że bestia zeżre wszystko, co tylko znajdzie. Nie może sprzedać ani oddać tego fatalnego prezentu, bo nikt go nie weźmie, a próba pozbycia się słonia będzie traktowana jako zdrada i świętokradztwo. Siada więc zrezygnowany i czeka na to, co nieuchronnie nastąpi, a słoń pożera wszystko wokół”.

Jednym z „filarów” tak zwanego „Planu Morawieckiego” ma być reindustrializacja, czyli zwiększenie udziału przemysłu w PKB i zatrudnieniu. Według danych Eurostatu w 2016 roku udział przemysłu w wytwarzaniu wartości dodanej wynosił w Polsce 26,5% i był jednym z najwyższych w Unii Europejskiej. Średnia w Unii to 20%. Wysoki udział przemysłu w wytwarzaniu wartości dodanej i PKB nie jest zatem warunkiem koniecznym rozwoju kraju.

Rząd Morawieckiego chce, by samochody elektryczne produkowała polska firma i by miały polską markę. Jak miałaby ona konkurować z międzynarodowymi gigantami? Nie wiadomo. Pewne za to jest to, że za te pomysły zapłacą Polacy. Podwyższonymi podatkami.

Rząd PiS drastycznie zmienił kierunek przemian gospodarczych w Polsce, uznając własność prywatna za podejrzaną, a decyzje inwestycyjne, podejmowane przez polityków za skuteczniejsze od mechanizmu rynkowego. Państwo PiS nieustannie zwiększa kontrolę nad gospodarką poprzez antyliberalne regulacje, dyskryminację prywatnych firm, quasi-nacjonalizację (korzystanie z uprzywilejowanej pozycji w spółkach częściowo sprywatyzowanych, a także jawną nacjonalizację. Proces ten opisała prof. Barbara Błaszczyk w artykule „Zmiany w systemie instytucjonalnym polskiej gospodarki”, zamieszczonym w Raporcie FOR  „Perspektywy dla Polski. Polska gospodarka w latach 2015-2017 na tle lat wcześniejszych i prognozy na przyszłość".