W swojej pionierskiej książce, po raz pierwszy opublikowanej w 1990 r. i dotychczas wznawianej 22 razy, Elinor Ostrom zajmuje się jedną z najbardziej kontrowersyjnych kwestii pozytywnej ekonomii politycznej: czy i w jaki sposób można zorganizować wykorzystywanie wspólnych zasobów tak, aby uniknąć zarówno nadmiernej ich eksploatacji, jak i zbyt wysokich kosztów administrowania nimi. Ekonomiści często są zdania, że kiedy jakiś zasób jest wspólną własnością wielu ludzi, można go eksploatować tylko tam, gdzie rozwiązaniem problemu jego nadmiernego zużywania jest prywatyzacja lub przymus narzucony przez siłę z zewnątrz, na przykład władzę państwową. Ostrom przekonuje jednak, że istnieją też inne sposoby radzenia sobie z tymi kwestiami i że kiedy rozwiąże się pewne problemy podaży, wiarygodności i monitorowania, można powołać do życia stabilne samorządne instytucje.
W publikacji noblistka opisuje trzy modele stosowane najczęściej i przedstawia również inne możliwości, aby zilustrować różnorodność ewentualnych rozwiązań. Wykorzystuje analizę instytucjonalną do badania sposobów - zarówno udanych, jak i nieudanych - dysponowania wspólnymi zasobami. Prezentuje także wyniki dokładnych badań terenowych nad wieloma tego typu przypadkami, takimi jak wysokogórskie pastwiska w Szwajcarii i Japonii, projekty nawadniania na Filipinach i w Kalifornii oraz przybrzeżne łowiska w Kanadzie i Turcji.
"Autorka krytycznie odnosi się do stosowania głośnych modeli teoretycznych typu dylemat więźnia, tragedia dóbr wspólnych, czy logika działań kolektywnych w odniesieniu do dziedzin, w których założenia owych modeli nie są spełnione. Wykazuje, że jest to ewidentny błąd nadmiernej generalizacji, występujący dość powszechnie we współczesnej ekonomii (i również w innych naukach społecznych). Interpretacje rzeczywistości za pośrednictwem nadmiernego uogólnionego teoretycznego schematu zastępuje głębsze jej badanie. Praca E. Ostrom demaskuje taką "teoretyczną" łatwiznę. Autorka nie uprawia przy tym ateoretycznej obserwacji rzeczywistości, lecz opiera swoje badania na bardziej rozbudowanych i bardziej adekwatnych schematach analitycznych, które stanowią istotną wartość omawianej książki".
Profesor Leszek Balcerowicz